Weronika Cykowska (1927-2016) – cicha obecność

Gdybym miał ocenić rolę, jaką pani Weronika Cykowska odgrywała w Ruchu JOW, tego za dobrych czasów prof. Jerzego Przystawy, określiłbym ją jako cichą obecność. Pani Weronika uczyła nas cierpliwości i cnoty pokory. Czyniła to nie słowem, bo odzywała się bardzo rzadko, lecz przykładem, cichą obecnością.

My, przepełnieni buntem przeciwko klasie politycznej, ale i poczuciem pewnego elitaryzmu, wybraństwa, mówiący podniesionym głosem. Ona, cicha, skromna, opanowana, słuchająca – symbolizowała to, co jest niezbędnym warunkiem urzeczywistnienia każdej wielkiej idei – cierpliwość i oddanie. Weronika to ta niewiasta z Ewangelii, która w pokorze serca podeszła do Jezusa prowadzonego na Krzyż i otarła pot z Jego twarzy. Ale również, w znaczeniu greckim tego imienia – phero i nike – „niosąca zwycięstwo”.

Drobna, emerytowana nauczycielka pochodząca z przedwojennych Kresów, patriotka i działaczka społeczna (jedno wynikało z drugiego), długoletnia uczestniczka Ruchu JOW, nie przeszła jednak przez życie niezauważona. Jej postawa podczas manifestacji ulicznych i Marszów na Warszawę, budziła podziw i uznanie, nawet w oczach samego prof. Przystawy, który odnosił się do niej ze szczególną rewerencją. Trudno w tej smutnej chwili uniknąć emfazy, gdybyśmy jednak nazwali profesora ojcem Ruchu JOW, to pani Weronika była jego matką.

Weronika Cykowska zmarła 25 grudnia 2016 roku – w dzień Bożego Narodzenia – w wieku 89 lat, Mszę świętą pogrzebową odprawiono w jezuickim kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Kłodzku. Spoczęła na Cmentarzu Komunalnym w tym mieście. Dołączyła do ukochanego syna, śp. Janusza Cykowskiego, zmarłego w maju 2012 roku uczestnika ruchu JOW, zapamiętanego jako ten, który pod koniec życia, mimo śmiertelnej choroby, uczestniczył w manifestacji o JOW.

Matka i syn – cisi bohaterowie walki o JOW w Polsce i o naprawę Rzeczypospolitej.

Tadeusz Rogowski