Ordynacja wyborcza i parlament we Włoszech

Trzecia ordynacja wyborcza uchwalona w 1993 r. obowiązywała bez przerwy do 2005 r. Była ona wynikiem głębokich przemian, zwłaszcza społecznych i ożywionej dyskusji, w którą zaangażowano bezpośrednio wyborców. Wzięli oni udział w referendum, którego celem było właśnie zniesienie zasady proporcjonalności wyborów. Ordynacja wyborcza z 1993 r. osadzona została w ściśle określonym kontekście historycznym, na który składały się kryzysy: moralny (np. takie wydarzenia, jak słynna afera korupcyjna Tangentopoli czy rozpanoszenie mafii), polityczny (tzw. rządy techniczne czy fachowców) oraz gospodarczy (wyjście z Europejskiego Systemu Walutowego, dewaluacja, przymusowy pobór określonego procenta z rachunków bieżących obywateli). W takich okolicznościach zaczęła pojawiać się nowa wizja parlamentu. W obliczu zachodzących przemian historycznych (upadek muru berlińskiego, widoczny zmierzch ideologii), większość obywateli opowiedziała się za nową funkcją parlamentu, który nie byłby już ośrodkiem dialogu między stronami reprezentującymi różne ideologie, a stałby się centrum podejmowania decyzji politycznych, na podstawie programu rządzenia zaprezentowanego podczas kampanii wyborczej, a nie – jak poprzednio – forsowanego na podstawie umów międzypartyjnych zawieranych już po wyborach.