Companero Fidel Castro? Presente!
Zmarł Fidel Castro, kubański dyktator, rewolucjonista i komunista. Fidel – wspólnie z bratem Raulem oraz argentyńskim rewolucjonistą – Che Guevarą – stał na czele rewolucji, która w 1959 r. obaliła proamerykańskiego dyktatora Batistę. Przeprowadził wszystkie klasyczne reformy komunizmu przede wszystkim znacjonalizował całą własność firm zagranicznych – głównie – amerykańskich.
Od rewolucji 1959 r. aż do 2008 – kiedy oddał władzę bratu Raulowi, Fidel rządził jako dyktator Kubą. Zmarł w ubiegły piątek pozostawiając po sobie skomplikowaną pamięć. Dla wielu był uosobieniem wiecznego romantyka, rewolucjonisty, który pokonał amerykański imperializm i wyzwolił swój naród.
Dla innych bezdusznym tyranem. Kuba pod jego rządami, to bowiem kraj gdzie za krytykę władz trafia się do więzienia, gdzie więźniowie polityczni byli brutalnie torturowani i zabijani. Raul Castro i Che Guevara osobiście zabijali politycznych przeciwników. Fidel i jego otoczenie – walcząc o wolność – stworzyli więc nowy porządek, w którym o żadnej wolności politycznej mowy być nie mogło.
Natomiast kapłani rewolucji – w tym sam Fidel cieszyli się pełną wolnością, nawet można by powiedzieć – pełną swobodą. Fidel prowadził bujne życie erotyczne i pozostawił po sobie – jak podaje prasa bulwarowa – 11 dzieci, w większości nieślubnych. Jak pisze dziennikarka Ann Luise Bardach – W 1956 roku w ciąży z Castro były trzy kobiety. Fidel roztaczał wokół siebie nimb rewolucjonisty, romantyka kobiety lgnęły do niego, a on tę sytuację wykorzystywał.
Rewolucjoniści zawsze mieli luźny stosunek do kobiet, a już monogamię jako wymysł burżuazyjny odrzucali całkowicie. Nasz Piłsudski – w czasach, kiedy jeszcze rzucał bomby w PPS też nie był lepszy. Potem – kiedy „wysiadł z czerwonego tramwaju” nieco się ustatkował.
Jednocześnie córka Fidela – Alina Fernandez Revuelta – wspomina go jako człowieka zimnego, pozbawionego wręcz ciepła i uczuć. Nie wiadomo jednak czy te relacje nie są napisane pod zamówienie prasy bulwarowej, po to żeby przedstawić dyktatora jako człowieka bez serca. Z drugiej strony trudno utrzymywać ciepłe, osobiste relacje z tuzinem potomstwa, zwłaszcza, kiedy się służy „permanentnej rewolucji”.
Lista zarzutów wobec Castro i stworzonego przez niego systemu jest długa, ale trzeba powiedzieć, że nie wszystkie oskarżenia należy traktować bezkrytycznie. Bez wątpienia potworna była (i nadal jest) polityka wewnętrzna, więzienie ludzi o odmiennych poglądach, tortury itd.
Ale krytycy reżimu kubańskiego zarzucają Castro, że wepchnął swój kraj w krańcową biedę. Rzeczywiście na Kubie nie widać na ulicach nowiutkich mercedesów, nie ma kolorowych reklam, nie ma McDonaldsów. Ale czy te zewnętrzne oznaki kapitalizmu stanowią o bogactwie narodu?
Zaskakujące jest spojrzenie na statystyki. Okazuje się bowiem, że Produkt Krajowy Brutto (PKB) na głowę mieszkańca w komunistycznej, rzekomo biednej Kubie osiąga na głowę Kubańczyka 10.200 dolarów rocznie. Tymczasem kapitalistyczna, leżąca obok Dominikana ma tylko 9.600 USD. Nawet Ekwador posiadający ropę naftową ma tylko 8.800 dolarów na głowę.
A pamiętać trzeba, że Kuba do ub. roku objęta była amerykańskim embargiem handlowym, co poważnie hamowało jej gospodarkę. Dane gospodarcze są ciekawe i dla tzw. „liberałów” bardzo niewygodne. Okazuje się bowiem, że ekipa Castro popełniając różne paskudne rzeczy, jakoś jednak dbała o dobro swojego narodu. A także i to, że nie do końca jest prawdą, że model całkowitej wolności gospodarczej – rozumianej jako likwidacja roli państwa w gospodarce – zawsze i wszędzie się sprawdza. Gdyby tak było Dominikana w PKB biłaby dzisiaj Kubę na głowę. A jest odwrotnie.
I tak oto Fidel Castro odchodząc zostawia po sobie nie tylko listę ofiar – ale jednak jakieś osiągnięcia, które pozwolą Kubańczykom zachować jednak jego legendę.
Na tym świecie – jak się okazuje i jak pisał poeta – „nic się nie kończy prostym tak lub nie”.
Janusz Sanocki
Janusz SANOCKI (ur. 1954) – dziennikarz, polityk, działacz opozycji antykomunistycznej w PRL, samorządowiec, były burmistrz Nysy, uczestnik Ruchu Obywatelskiego Jednomandatowe Okręgi Wyborcze (autor książki „WoJOWnicy”, 2005), poseł na Sejm VIII kadencji (Strona internetowa Janusza Sanockiego).
