Edward Wóltański nagrodzony

{jathumbnail on}Edward Wóltański, znany wszystkim koszalińskim woJOWnikom z manifestacji i zjazdów Ruchu JOW, otrzymał nagrodę od swego miasta – Lubina. Działacz opozycyjny i niepodległościowy, społecznik, człowiek prawego charakteru, nie narzucający się swoją obecnością, ale zawsze obecny, pewny i niezawodny uczestnik Ruchu JOW (od 1983 roku). Jego to prof. Jerzy Przystawa nazwał kiedyś „chorążym” Ruchu JOW. Nagrodę Miasta Lubina 2009 – miasta, któremu tak wiele poświęcił i skąd wywożono go wielokrotnie do więzienia, na pewno przyjął ze wzruszeniem. W uroczystości uczestniczył prof. Jerzy Przystawa, który zabrał głos w imieniu Ruchu JOW.

Koszalińscy uczestnicy Ruchu JOW, dla których Edward Wóltański jest przykładem do naśladowania, przyłączają się do gratulacji!

Ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Lublinie (1973). Absolwent Studium Społecznej Nauki Kościoła. Od 1974 r. pracował w Zakładach Górniczych „Rudna” w Polkowicach – jako plastyk. Inicjator stworzenia radiowęzła zakładowego (1975). Twórca grupy plastyków „Profil”, organizator licznych plenerów, wystaw i konkursów i giełd z dochodami przeznaczonymi na książeczki mieszkaniowe dla wychowanków domów dziecka. W swojej pracowni prowadził także zajęcia plastyczne dla młodzieży i stworzył bibliotekę wydawnictw bezdebitowych. Nawiązał kontakt z opozycjonistami na KUL-u, skąd przywoził materiały i książki Karola Wojtyły oraz pierwsze wydawnictwa podziemne: „Głos”, „Bratniak”, „Robotnik”, „Rolnik”, „Biuletyn Dolnośląski”. Do Lubina „ducha strajków” przywiózł, ze swoich rodzinnych stron, już w lipcu 1980 r. Po sierpniu 1980 współorganizował NSZZ „S” oraz Radio Solidarność w ZG „Rudna”. Delegat na Wojewódzki Zjazd NSZZ „Solidarność”.

13 grudnia 1981 – członek Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w ZG „Rudna” – prowadził nasłuch radiowy, odpowiadał za informację i oprawę zewnętrzną protestu. Po rozbiciu strajku ukrywając się podjął się zadania: połączyć i znaleźć lokum dla ludzi z komitetu strajkowego Lubina, Polkowic i Głogowa oraz nawiązania kontaktu z Legnicą i Wrocławiem. Jego pracownia była miejscem spotkań opozycji, produkcji ulotek, grafik, nielegalnej prasy transparentów itp. Kolportował pierwsze ulotki MKS oraz prasę i literaturę podziemia.

Aresztowany 28 grudnia 1981 – za organizację i kierowanie strajkiem w ZG „Rudna”; 24 lutego 1982 skazany na 1,5 roku więzienia w zawieszeniu na 3 lata oraz 15 tysięcy złotych grzywny. Po wyjściu z więzienia organizuje pomoc rodzinom represjonowanych i osadzonych w ośrodkach odosobnienia. Nawiązuje kontakt z rodziną Ozimków we Francji, którzy sprzedawali tam m.in. jego prace plastyczne pozyskując w ten sposób fundusze na zakup produktów spożywczych dla potrzebujących rodzin i pomoc prawną dla aresztowanych. W swojej pracowni stworzył punkt rozdziału paczek pozyskanych przez siebie oraz z Kurii Wrocławskiej. Od 28 sierpnia 1982 poszukiwany listem gończym. Po rozruchach w Lubinie jako pierwszy dotarł z pomocą do wdów po poległych i rodzin rannych kolegów. Internowany od 6 wrzesnia 1982 do 14 grudnia 1982 w Nysie, Strzelinie i Grodkowie. Po wyjściu na wolność podjął ponownie działalność podziemną. Wykonał tysiące odbitek zdjęć przedstawiających Zbrodnię Lubińską. Wyrok 30 grudnia 1982 – kara 1 roku pozbawienia wolności w zawieszeniu na 3 lata. Na początku 1983 r. poznał i zaprzyjaźnił się z ks. Jerzym Popiełuszką, do którego co miesiąc przyjeżdżał do Warszawy na msze za ojczyznę propagując własnoręcznie wykonane transparenty z napisami (np. „Solidarność Lubin”). Aresztowany ponownie od 23 kwietnia 1983 do 24 czerwca 1983 (sprawa umorzona 25 października 1983). W latach 1982-84 reprezentant Zagłębia Miedziowego w Arcybiskupim Komitecie Charytatywnym. W latach 1982-1989 sprowadzał do Lubina prasę z różnych regionów Polski (m.in. „Tygodnik Stanu Wojennego”, „Tygodnik Mazowsze”, „Z Dnia na Dzień”, „Solidarność Walcząca”). Od 1983 związany z Solidarnością Walczącą, którą organizował i kierował w Lubinie. Współredaktor i wydawca „Gazety Lubińskiej”. Stworzył jedno z największych archiwów „Solidarności” regionu. Współzałożyciel Duszpasterstwa Ludzi Pracy przy parafii M. M. Kolbe w Lubinie, któremu przewodniczy przez cały okres działalności. Organizator pielgrzymek ludzi pracy na Jasną Górę i na spotkania w kraju z Janem Pawłem II oraz pielgrzymek ekologicznych do Grodowca. Organizator licznych spotkań z ludźmi opozycji, świata kultury i sztuki oraz mszy za ojczyznę. Pod koniec lat 80 współorganizator i aktywny uczestnik: Stowarzyszenia na rzecz Przeprowadzenia Demokratycznych Wyborów w NSZZ Solidarność, Towarzystwa Pamięci Ofiar Lubina 1982, Tygodni Kultury Chrześcijańskiej.

Przeciwnik „Okrągłego Stołu”. Po 1989 roku działa w Ruchu Obywatelskim na rzecz Jednomandatowych Okręgów Wyborczych, współzałożyciel: Stowarzyszenia SW, Niepodległościowej Partii „Solidarność”, Stowarzyszenia Dolny Śląsk i Stowarzyszenia Dolnośląska Inicjatywa Historyczna. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zorganizował w Lubinie i Legnicy szereg spotkań i konferencji JOW. Na Walnym Zgromadzeniu Stowarzyszenia na rzecz Zmiany Systemu Wyborczego „Jednomandatowe Okręgi Wyborcze” wybrany członkiem Zarządu.