Teresa z Avila
Święta, mistrzyni modlitwy, mistyczka, reformatorka zakonu, pisarka, przyjaciel i doradczyni św. Jana od Krzyża, pierwsza kobieta ogłoszona doktorem Kościoła – nie sposób wymienić wszystkich tytułów i zasług tej niezwykłej niewiasty. Św. Teresa z Avila, zwana też Teresą od Jezusa – pod tymi imionami kryje się jedyna w swoim rodzaju biografia. Dla uniknięcia pomyłki, nazywano ją również „Teresą Wielką”, w odróżnieniu od „Teresy Małej”, czyli św. Teresy z Lisieux. Przyszła na świat w 1515 roku w Avili, w Hiszpanii. Jej rodzina pochodziła z nawróconych na katolicyzm Żydów – dziadek ze strony ojca przyjął chrzest zaledwie 30 lat przed jej narodzeniem. Już w wieku siedmiu lat usiłowała wyruszyć w podróż, by nawracać Maurów i ponieść śmierć męczeńską. W wieku dziesięciu lat, pod wpływem modnej wówczas literatury romansowej, napisała powieść z gatunku „płaszcza i szpady”. Po przedwczesnej śmierci matki, prowadziła życie światowe. Trafiła do internatu augustianek, ale wówczas nie odczuwała jeszcze powołania zakonnego. Podczas pobytu u swojego wuja, rozpoczęła lekturę „Listów św. Hieronima”. Znalazła tam pouczenie: „Jeśli czujesz się wezwana do życia zakonnego, to nawet jeśli twój ojciec położy się na progu, aby zagrodzić ci drogę, przeskocz przeszkodę”.
