Odszedł Edward Żentara

Edward Żentara, aktor i reżyser związany z Koszalinem, popełnił samobójstwo. Jego ciało znaleziono w mieszkaniu w Tarnowie, gdzie od trzech lat pełnił funkcję dyrektora miejskiego teatru. Miał 55 lat.
Edward Żentara urodził się w podkoszalińskim Sianowie, ukończył Liceum Ekonomiczne w Koszalinie, debiutował na scenie koszalińskiego teatru „Dialog”, w latach 2004-2005 był dyrektorem artystycznym Bałtyckiego Teatru Dramatycznego w Koszalinie. Widzowie zapamiętają Edwarda Żentarę głównie jako Janka Praderę w kultowym filmie „Siekierezada”, zrealizowanym przez Witolda Leszczyńskiego według powieści Edwarda Stachury. Wrażliwy poeta, samotny wędrowiec, błędny rycerz żyjący wspomnieniem dawnej miłości, podąża na spotkanie z własnym przeznaczeniem i sam wybiera moment rozstania ze światem. Z czasem okaże się, że tylko na krótko wyprzedził tą decyzją swojego literackiego twórcę – Edwarda Stachurę i filmowego odtwórcę – Edwarda Żentarę.

Edward Żentara jako Janek Pradera. Kadr z filmu „Siekierezada”. Źródło: YouTube.

Dzisiaj bankiet u artystów, ty się tam wybierasz;
Gości będzie dużo, nieodstępna tyraliera;
Flirt i alkohole, może tańce będą też,
Drzwi otwarte zamkną potem się.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . No i cześć!

Wpadnę tam na chwilę, zanim spuchnie atmosfera;
Wódki dwie wypiję, potem cicho się pozbieram;
Wyjdę na ulicę, przy fontannie zmoczę łeb;
Wyjdę na przestworza, przecudowny stworzę wiersz,
Ty i ja – teatry to są dwa.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ty i ja!

Ty – ty prawdziwej nie uronisz łzy.
Ty najwyżej w górę wznosisz brwi.
I niezaraźliwy wcale jest twój śmiech.
. . . . . . . . . . . . . . . . . Bo ty grasz!

Ja – duszę na ramieniu wiecznie mam.
Cały jestem zbudowany z ran.
Lecz gdy śmieję się, to w krąg się śmieje świat!

Edward Stachura, Życie to nie teatr

Edward Żentara urodził się 18 marca 1956 roku w Sianowie koło Koszalina. Był aktorem teatralnym, filmowym i telewizyjnym oraz reżyserem. Od 4 lipca 2008 roku, był dyrektorem tarnowskiego teatru.
Po raz pierwszy występował na scenie Teatru Propozycji Dialog w Koszalinie w benefisowym przedstawieniu „Aktor” (1975).
Po ukończeniu Liceum Ekonomicznego w Koszalinie w 1975 roku, studiował na Wydziale Aktorskim w łódzkiej Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera, którą ukończył w 1980 roku.
Występował w teatrach: im. Juliusza Osterwy w Lublinie, Polskim w Warszawie, Starym im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza w Warszawie, im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, Polskim w Szczecinie i Bałtyckim Teatrze Dramatycznym im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie, gdzie pełnił funkcję dyrektora artystycznego.
Za rolę tytułową w sztuce Georga Buchnera „Woyzeck” otrzymał Główną Nagrodę Aktorską na XXVI Kaliskich Spotkaniach Teatralnych ’86, za występ w monodramie „Romans z Monizą Clavier” wg Sławomira Mrożka zdobył nagrodę jury oraz nagrodę prezydenta miasta na XXI Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Jednego Aktora 1987 w Toruniu, a w 1988 roku odebrał nagrodę prezydenta miasta Krakowa za wybitne dokonania w dziedzinie twórczości filmowej i teatralnej. W 1989 roku został odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi.
Po występie w serialach „Rodzina Połanieckich” (1978) i „W słońcu iw deszczu” (1979), zadebiutował na dużym ekranie w dramacie politycznym Feliksa Falka „Był jazz” (1981) u boku Michała Bajora.
Za postać plastyka-karateki w dramacie Wojciecha Wójcika „Karate po polsku” (1982), rolę księdza Władysława Ryby w serialu „Trzy młyny” (1984) oraz kreację wrażliwego poety Janka Pradery w filmie poetyckim Witolda Leszczyńskiego „Siekierezada” (1985) został uhonorowany nagrodą im. Zbyszka Cybulskiego i nagrodą Złotego Ekranu przyznawaną przez tygodnik „Ekran”.
Na podstawie: Wikipedia