Wacław Dąbrowski – mąż, „pan od muzyki” i przyjaciel

Trudno znaleźć zdjęcie pana Wacława, na którym nie byliby razem – on i żona Maria. Nierozłączni, wpatrzeni w siebie. Dla wielu osób w Koszalinie, byli wzorem małżeństwa. Tak zapamięta Wacława Dąbrowskiego proboszcz koszalińskiej parafii Ducha Świętego, ksiądz Kazimierz Bednarski.

– Dawali świadectwo miłości małżeńskiej, byli żywą ilustracją ewangelicznego opisu małżeństwa – już „nie dwoje, lecz jedno ciało” – i posłuszeństwa przykazaniu: „Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela”.

Przyszedł na świat w tragicznym 1939 roku, kilka miesięcy przed wybuchem wojny światowej, zachował jednak pogodne spojrzenie na świat, spokój i niezachwianą wiarę w dobro i piękno. W 1945 roku przyjechał na Ziemie Odzyskane, które dla milionów Polaków stały się nową, kochaną Ojczyzną. W Słupsku ukończył Liceum Pedagogiczne, później było słupskie Studium Nauczycielskie, a dalej pedagogika na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Pracował w Kępicach, ale już w 1961 roku przeniósł się do Koszalina. Był nauczycielem śpiewu i muzyki w „dziesiątce” (SP Nr 10), następnie w „ekonomie” (Liceum Ekonomicznym) i „dibulcu” (Liceum Ogólnokształcące im. Dubois). Wielu koszalinian zapamiętało go jako niezwykłego nauczyciela i pedagoga.

– W liceum Dubois pan Wacław Dąbrowski uczył nas przedmiotu „wychowanie do życia w rodzinie” – wspomina Jagoda Rypniewska, koszalinianka, dziś mieszkanka Szczecina. – Eksperymentalny program, po raz pierwszy w historii edukacji, bez podręczników i zeszytów. „Pan od muzyki”, tak o nim mówiliśmy, przynosił na zajęcia „Małego Księcia” Antoine’a de Saint-Exupéry’ego i czytał… Dziś wiemy, że nikt inny nie potrafiłby tak pięknie, mądrze i łagodnie przeprowadzić bezpiecznie nas „młodych gniewnych” ze świata dzieci do świata dorosłych…

Zespół Pieśni i Tańca, Miejski Ośrodek Kultury, Pałac Młodzieży – przez ponad 30 lat zakładał i prowadził w Koszalinie grupy muzyczne, teatralne i recytatorskie. Jeszcze podczas pobytu w Kępicach związał się z Teatrem Dialog, który organizował w pionierskich czasach, razem z jej założycielką Henryką Rodkiewicz.

– Po raz pierwszy spotkaliśmy się pod koniec lat osiemdziesiątych, kiedy przyszedłem do Dialogu jeszcze jako uczeń szkoły średniej – opowiada Paweł Ryfun, przedstawiciel młodszego pokolenia „Dialogowców”. – Wacław opowiadał o teatrze jak o drugim domu. Nie był zawodowym aktorem, ale był wielkim pasjonatem teatru. Właśnie to spotkanie spowodowało, że zostałem tam na dłużej.

Wacław Dąbrowski był jednym z współtwórców kultowego już dziś w Koszalinie Teatru Propozycji „Dialog”, nawiązującego stylem do krakowskiego Teatru Rapsodycznego, w którym występował Karol Wojtyła, późniejszy papież Jan Paweł II. Pierwszym konspiracyjnym przedstawieniem tamtego teatru był „Król-Duch” Słowackiego, wystawiony w Dzień Zaduszny 1941 roku, bo też od rapsodiów Króla-Ducha wywodziła się jego nazwa, i do tej idei nawiązała 20 lat później Henryka Rodkiewicz, aktorka koszalińskiego teatru dramatycznego imienia… Juliusza Słowackiego. Z tego też powodu pierwszy spektakl „Dialogu” oparto na Słowackim – „Godzina myśli” o poezji i prozie Wieszcza – którego polska inteligencja jeszcze w czasach powojennych, tłamszonej wówczas wolności, wielbiła, znajdując w nim swe ukryte tęsknoty, dążenia i ducha.

– Tworzył teatr swoją osobą, był jego filarem – mówi Paweł Ryfun. – Kiedyś powiedział mi, że miał propozycję pracy w innym dużym mieście, ale nie zostawił Koszalina właśnie ze względu na „Dialog”. Nieczęsto zdarza się ktoś, kto posiada taki dar opowiadania – o zwykłych rzeczach w sposób zajmujący. Sypał historiami, anegdotami, przeżyciami własnymi, zawsze ciekawie i z kulturą żywego słowa.

– Człowiek, który rozmawiał z każdym i dla każdego miał czas – mówi koszaliński poseł Stefan Romecki, który uczestniczył w uroczystościach pogrzebowych.

We wtorek 8 listopada, w dniu, w którym do Koszalina przyszła nocą tegoroczna zima, żegnał Wacława Dąbrowskiego tłum jego przyjaciół, uczniów, współpracowników, włącznie z tymi, którzy musieli pokonać kilkaset kilometrów drogi, by wziąć udział w ostatniej drodze swego przyjaciela. Żółtymi kamizelkami wyróżniały się panie które zgodnie z wolą Zmarłego, zamiast kwiatów” zbierały datki na koszalińskie Hospicjum im. Maksymiliana Kolbego.

Paweł Ryfun: – Takiego go zapamiętam, wspaniałego przyjaciela. Zawsze życzliwy i pogodny, miał świetny kontakt z ludźmi. Trudno mi to opisać, ale był wyjątkową osobą, takich ludzi jest dzisiaj niewielu.

Jagoda Rypniewska: – Pozostała wdzięczna pamięć i słowa Małego Księcia: „Dobrze widzi się tylko sercem. Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu”.

Tadeusz Rogowski

Zdjęcia: Tadeusz Rogowski.