Pasterka w Koszalinie

Jest taka noc w Koszalinie, kiedy miasto na chwilę ożywa przed północą. Na wymarłych o tej porze ulicach, zaczyna dziać się coś niezwykłego – pojawiają się pojedynczy przechodnie, później grupki, w tym roku pod parasolami chroniącymi nie przed śniegiem, ale dość obfitym deszczem, a ten strumień ludzki gęstnieje i płynie w stronę koszalińskich kościołów – małych Betlejem i ustawionych tam stajenek ze żłóbkiem.

Chodźmy do Betlejem, mówi w tym dniu liturgia Kościoła, „transeamus” tłumaczy te słowa Biblia łacińska, chodźmy, to znaczy odważmy się na krok, wyjdźmy poza to co teraz, poza nasze ograniczenia i nasz świat, nasze nawyki myślowe i życiowe, przekroczmy czas czysto materialny. Wyjdźmy z domu o północy, na spotkanie z Bogiem przychodzącym na świat jako bezbronne i słabe dzieciątko.

Naród kroczący w ciemnościach
ujrzał światłość wielką;
nad mieszkańcami kraju mroków
zabłysło światło…

– witają nas w świątyni słowa proroka Izajasza.

Śpiewajcie Panu pieśń nową,
śpiewajcie Panu, ziemio cała.
Śpiewajcie Panu, sławcie Jego imię,
każdego dnia głoście Jego zbawienie

– wybrzmiewają słowa Psalmu.

„W owym czasie wyszło rozporządzenie Cezara Augusta…” – rozpoczyna się Ewangelia. „Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie” – płyną słowa natchnione, wzruszające serca wiernych. „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom, w których ma upodobanie” – rozbrzmiewa anielski hymn uwielbienia.

I znów zapełniają się na chwilę ulice Koszalina – z Pasterki powracają ci, którzy jak pasterze przed wiekami, pierwsi stali się świadkami Narodzenie Pana. Koszalińscy pasterze, którzy bez najmniejszej zwłoki, porzucają wszystko, nie bacząc na porę, idą na wezwanie, na wieść o narodzinach Odkupiciela świata.

„Pasterze uczą nas stawiania Boga na pierwszym miejscu” – powie papież Benedykt XVI. „Uczą nas wewnętrznej wolności, zdolnej oddalić na drugi plan inne zajęcia – choćby nie wiem jak były ważne – aby pójść do Pana Boga, pozwolić Mu wejść w nasze życie”. (tr)