Dodano: 2008-10-12

Jan Martini urodził się we Lwowie w 1944 roku.

Jako "repatriant ze Związku Radzieckiego" mieszkał w różnych miastach Polski, między innymi w Łodzi, Wrocławiu, Poznaniu, by po ukończeniu studiów pianistycznych w warszawskiej Akademii Muzycznej, osiąść w 1970 roku Koszalinie.

"Ponieważ rodzice - ojciec był profesorem Politechniki, matka historykiem sztuki - przeżyli okupację sowiecką Lwowa w latach 1939-1941, w domu nie żywiono żadnych złudzeń, co do tak zwanego realnego socjalizmu" - napisał w swoim zyciorysie Jan Martini. Właśnie dlatego już w czasie studiów podpisał petycję w sprawie przywrócenia na studia relegowanych z uniwersytetu Adama Michnika i Barbarę Toruńczyk. Jego podpis widnieje też pośród 3 tysięcy podpisów warszawskich studentów protestujących przeciw zdjęciu ze sceny Teatru Narodowego przedstawienia "Dziady" (marzec 1968).

W Koszalinie Jan Martini pracował między innymi w Wojewódzkim Domu Kultury, Koszalińskiej Agencji Imprez Artystycznych i Bałtyckim Teatrze Dramatycznym, gdzie pełnił funkcję kierownika muzycznego. Współpracował też z "Głosem Koszalińskim" pisując recenzje muzyczne.

Wybrany w 1981 roku na Zjeździe Regionu NSZZ Solidarność "Pobrzeże" znalazł się w składzie sześcioosobowego prezydium Zarządu Regionu, jako przewodniczący Komisji Informacji i Kultury.

Po wprowadzeniu stanu wojennego, Jan Martini nie zaprzestał działalności, współredagując podziemną gazetkę regionu "Pobrzeże". Po aresztowaniu 1 maja 1982 roku skazany został 14 czerwca 1982 roku wyrokiem Sądu Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy na 3 lata pozbawienia wolności i 2 lata utraty praw publicznych za "rozpowszechnianie fałszywych informacji mogących wywołać niepokój społeczny lub rozruchy" (art.273 Kodeksu karnego) oraz za "lżenie,szydzenie i poniżanie Narodu Polskiego i jego najwyższych organów" (art.270 Kk). Przebywał w zakładach karnych w Szczecinku, Strzelinie i we Wrocławiu, gdzie został pobity wraz z współwięźniami z celi nr 36 z zastosowaniem tak zwanej ścieżki zdrowia. Incydent ten wywołał trzydniowy strajk głodowy wszystkich 800 więźniów politycznych, co doprowadziło do dymisji we władzach więzienia.

Ułaskawiony, wyszedł na wolność 16 marca 1983 roku. Po wyjściu z więzienia przez kilka lat miał problemy ze znalezieniem pracy. W roku1994 wyrokiem Izby Wojskowej Sądu Najwyższego został uniewinniony. W listopadzie 2000 roku Jan Martini został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. Żonaty, troje dzieci. Jest członkiem Stowarzyszenia Osób Represjonowanych w Stanie Wojennym - Oddział w Koszalinie. Obecnie mieszka w Poznaniu, pływa na statkach zagranicznych jako muzyk.